Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Dromen van een toekomst doet geen pijn
van een man die te vaak beschuldigd werd, maar toch niet kon breken
Het is voor mij lastig een titel te geven aan mijn verhaal.
Zoveel gebeurd: afwisseling van dol geluk, verdriet, boosheid en onmacht.
Het is nu 4 maanden geleden dat mijn "onmogelijke" liefde na 5 jaar de deur achter haar dicht deed. En nu heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik alles een plek kan geven. Veel doet mij aan mezelf twijfelen. Voor een goede leerschool voor mezelf in de toekomst en mogelijk voor anderen, die zich in mijn verhaal kunnen
identificeren, besluit ik mijn verhaal en mijn emoties op te schrijven.
Allereerst moet ik bekennen dat mijn "verleden" niet bijzonder schoon is.
Een verleden waar ik niet trots op ben. Ik heb de afgelopen jaren voor mezelf geprobeerd een antwoord te geven op de vraag waarom?
Gedurende een periode van 25 jaar heb ik een relatie gehad met de moeder van mijn twee dochters. Tijdens deze periode ben ik vaak vreemd gegaan, hetgeen ik allemaal betreur achteraf. Ik ben niet gelukkig geweest gedurende het grootste deel van deze relatie, maar heb ik nooit de stap durven zetten om er uit te stappen. Ik baalde zelf van mijn vreemdgaan, om het dubbele leven, dat je met niemand wil en kan delen.
Begin 2004 heb ik mijn vriendin D leren kennen via Internet. Ook toen was ik nog getrouwd en dat vertelde ik haar niet. Zij woonde in de omgeving van Utrecht samen met haar twee zonen van 8 en 13, terwijl ik in Rotterdam woonde. Na een paar maanden onregelmatige ontmoetingen met haar te hebben gehad, was ik hevig verliefd op haar. Ik wilde graag verder met haar, maar durfde en zag in dat mijn leugens over mijn huwelijkse staat, een relatie onmogelijk maakte. Eindelijk heb ik met mijn toenmalige echtgenote besproken dat ik wilde scheiden en hebben we hierover duidelijke afspraken gemaakt.
Enkele maanden later heb ik besloten om open kaart te spelen met mijn vriendin D, wetende dat er een reële kans bestond dat ze mijn leugens niet zou pikken en de verhouding zou verbreken. Ik heb haar om een kans gevraagd mijn intenties met haar waar te maken. Ik beloofde haar trouw en zag dit als een kans om uit mijn jarenlange dubbelleven te breken. Die kans kreeg ik van haar, omdat zij ook van mij hield en graag met mij verder wilde. Achteraf zit ik met o.a heel veel vragen. Heb ik die kans werkelijk ooit van haar gekregen?
Ik heb mezelf de afgelopen jaren in allerlei bochten gewrongen om mijn "droom" waar te maken om een leuk, liefdevol en gezellig gezin te starten met haar. Voor mezelf ben ik achteraf te ver gegaan in het doen slagen van deze droom.
In september 2004 is met mijn ex vrouw afgesproken echtscheiding in gang gezet. Het gebeurde in december 2004. Mijn ex vrouw betrok een nieuwe woning samen met mijn dochters. Een bezoekregeling met mijn dochters werd niet vastgelegd. Ik ben van mening dat je kinderen niet onnodig moet opzadelen met verplichtingen en dat zij hun ouders moeten kunnen opzoeken wanneer zij dat zelf willen. Ze woonden vlakbij, dus dat was geen probleem. Vanaf dat moment kon ik openlijk mijn droom nastreven en kreeg mijn ex vrouw ook al snel contact met een nieuwe vriend.
De eerste maanden na de scheiding reden mijn droom en ik geregeld heen en weer tussen Rotterdam en Utrecht. Door de weeks reed ik vaak naar Utrecht en bleef soms slapen. Om het andere weekend (haar kinderen bezochten dan hun vader) reed D naar Rotterdam om met mij te genieten. Gedurende die eerste 3 (vrije) maanden hebben wij het samen bijzonder leuk gehad en waren er weinig signalen van problemen die mij zorgen hadden moeten baren. Weekendjes weg, plezier met en zonder onze kinderen, romantische avonden thuis, bezoek aan concerten. Kortom: voor de volle honderd procent genieten.
De reeds aanwezige verliefdheid was al omgeslagen in houden van. Mijn dromen werden bewaarheid.
De ommekeer
In april 2005 kwamen de eerste signalen door die mij eigenlijk mijn ogen hadden moeten openen. Droom had na enkele maanden na onze allereerste kennismaking ook een bekentenis gedaan. Zij gaf namelijk aan, dat zij in het verleden gedurende een periode zwaar depressief is geweest en hiervoor medicijnen slikte. Tijdens mijn huwelijk had ik dat al uitgebreid meegemaakt met mijn ex en ik had mezelf altijd voor gehouden, dat ik dat in een eventuele volgende relatie niet meer wilde meemaken. Maar goed, mijn Droom heeft haar bekentenis gedaan en ik hield van haar.
Er is een moment gekomen, waarbij ik tegen mezelf heb gezegd..."Ondanks dat ga ik voor mijn Droom, ik hou van haar en ik wil met haar vechten voor een duurzame relatie, om samen met haar oud te worden". Ik heb gekozen! Droom vertelde, dat zij na een medicijngebruik van circa 10 jaar, was gestopt met haar medicijnen, omdat
ieder pilletje toch een gif is wat in haar lichaam komt. Daarnaast wilde zij voor zichzelf bewijzen dat zij ook in staat was een leven te leiden als ieder ander. Ik zei haar dat ik enorm trots op haar was en dat ik haar bij eventuele moeilijke momenten graag wilde helpen Op mijn vraag of zij haar medicijngebruik in overleg met haar huisarts had gestopt, antwoordde zij bevestigend, al trek ik dit nu in twijfel.
Op een avond spraken we af om bij haar, overgebleven "kliekjes" van die week verder aan te vullen met boodschappen, om uiteindelijk een lekker en toch bijzonder driegangen diner te maken. Op mijn menu had ik een voorafje gemaakt van meloen en rauwe ham. Het "hoofdmenu" bestond uit een pastagerecht met vlees, italiaanse klaargemaakt, aangevuld met gevarieerde salade. Toen ik het voorgerecht serveerde vroeg ze aan mij waar de salade was, omdat ze die in de keuken had gezien. Ik vertelde haar dat de salade bij het hoofdgerecht volgde en dat ik die na het voorgerecht wilde serveren. Naast de romantiek van het moment, hecht ik ook veel waarde aan de presentatie van het eten. Maar Droom zei dat ze trek had in de salade en die bij het voorgerecht wilde hebben. Ik probeerde haar te zeggen, dat zij natuurlijk de salade mocht hebben als bijgerecht van de hoofdmaaltijd. Een flauwe discussie over niets. Een felle en onnodige ruzie die niet met twee woorden kon worden afgerond, maar waarvoor mijn Droom onze relatie wilde opgeven.
Ze maakte het, na een avonddurende ruzie, de volgende morgen uit.
Zij vond dat ik voor haar, een 43 jarige vrouw, niet hoefde uit te maken wanneer zij haar salade mocht opeten. Ondanks de handen en voeten die ik gebruikte om haar mijn goede bedoelingen uit te leggen was zij niet voor reden vatbaar en vloog ze tegen de muur op. Daarop volgende ook haar verwijten dat IK het nonsens vond dat zij medicamenten slikte. Zij was, echt waar, uit eigen initiatief gestopt, zonder hoe dan ook met mij vooraf te overleggen.
Wanhopig reed ik zaterdagmorgen naar huis, doordat zij mij duidelijk had gemaakt dat het voorgoed uit was.
De dagen daarop was ik bijzonder verdrietig. Ten einde raad heb ik mezelf aangemeld op een datingsite om met iemand anders in contact te komen. Naast mijn frustraties over het niet slagen van mijn relatiedroom, kreeg ik toen signalen van mijn kinderen, dat het in huis van mijn ex-vrouw ook niet pluis was. De nieuwe vriend van haar gedroeg zich vreemd en agressief naar mijn kinderen en ook dat bezorgde mij onrust. Ik liep op eieren in die periode.
Na mijn aanmelding op de datingsite kwam ik al snel met een andere vrouw in gesprek, waarmee ik een aantal avonden leuk en gezellig heb gechat. Zij vroeg een keer af te spreken en we maakten een afspraak voor over 3 weken.
Maar nog steeds gedreven door mijn liefde voor mijn Droom, heb ik in dezelfde tijd verschillende goedmakende mailtjes naar haar gestuurd en na 2 tot 3 weken, kreeg ik haar zover dat we samen in gesprek kwamen. Om mijn Droom niet te verliezen, heb ik haar en mezelf beloofd dat ik haar nooit meer mijn ideeën zal opdringen. Daarnaast vertelde ik haar ook, dat ik het niet erg vond als zij haar medicijnen slikte. Als zij haar "pilletje" nodig had om zich beter te voelen, moest ze hier vooral mee doorgaan. Het kwam gelukkig weer goed.
Tegelijk werd ik er door mijn chatvriendin aan onze afspraak aan herinnerd.
Een dilemma voor mij omdat ik niet verwacht had dat de verstandhoudingen met mijn Droom ooit weer goed zouden komen. Om niemand te kwetsen bedacht ik, dat ik de gemaakte afspraak zou opvolgen, maar louter en alleen om aan het einde van de avond tegen mijn date te zeggen dat het gezellig was, maar dat er geen klik was voor eventuele vervolgafspraken. Dom genoeg want achteraf bezien, waren er eenvoudiger en eerlijker oplossingen te bedenken geweest. De date verliep volkomen volgensmijn plan en na een colaatje nam ik afscheid.
Mijn domme fout zal in de maanden daarop volgend nog aanleiding zijn voor
veelvuldige gesprekken en intensief onderzoek door haar. Doordat zij enkele weken later "toevallig" mijn telefoon controleerde zag Droom een smsje van mijn eenmalige date. Ondanks mijn uitleg onderzocht Droom bijzonder uitgebreid mijn verhaal.
Zij schreef de medewerkers van de Datingsite aan om onder andere de hand te leggen op de inhoud van mijn emailverkeer en chatverkeer. Zij heeft toen ook mijn bankafschriften onderzocht om het bewijs te leveren dat ik vreemd ging.
Lange gesprekken volgden. Ik kon alleen toegeven dat ik ja een afspraak heb
gehad, maar nee nooit de bedoeling heb gehad om vreemd te gaan en dat dit ook niet gebeurd is.
Haar jongens
De vakantietijd brak aan. Onze eerste vakantie met alle kinderen, van beide kanten. Mijn kinderen waren met hun moeder vooruit gereden, twee weken vakantie tegemoet. Daarna zouden wij het roer overnemen om met z'n allen de vakantie te vervolgen, althans dat was de bedoeling. Jammer genoeg gaven allebei mijn dochters enkele dagen voor ons vertrek aan, dat zij vanwege heimwee liever terugreden met hun moeder. Het werd dus een vakantie met Droom en haar kinderen. Op de laatste dag van deze vakantie lag ik in mijn eentje aan het zwembad. Rondom mij heen waren kinderen aan het spelen die in en uit het zwembad sprongen. Toen ik terugkwam op onze kampeerplek was Droom geïrriteerd.
Volgens haar had ik namelijk meer dan geïnteresseerd gekeken naar de oudste van de groep kinderen bij het zwembad. Een meisje van ongeveer 16, 17 jaar. Een beschuldiging die kant noch wal sloeg. De volgende ruzie was weer geboren en ook nu bleek dat deze ruzie niet in twee woorden kon worden opgelost. Die avond en de volgende dag, op terugreis naar Nederland, heeft ze niet een woord met mij gewisseld. Eenmaal aangekomen ging zij direct naar haar huis en wilde ze opnieuw geen contact meer. Na een week gingen we weer mailen en bellen. Alles werd opnieuw uitgesproken en mijn droom ging weer verder.
Gelukkige momenten wisselden zich met verdrietige momenten. Ik was verliefd en zij bleef mijn Droom, die ik graag wilde laten uitkomen. Ik was blind door liefde.
Doordat ik eigenlijk al ruim een jaar tussen Rotterdam en Utrecht reed,gingen we praten over samenwonen. Ik had graag gezien dat zij met haar kinderen bij mij introk, omdat het makkelijker zou zijn met het oog op de vrije regeling die ik met mijn kinderen had. Haar jongens bleven gewoon bij haar en mijn dochters hadden gemakkelijk de kans om altijd hun vader op te zoeken. Mijn Droom zei echter, dat zij haar oudste zoon beloofd had niet te zullen verhuizen.
Ze gaf om die reden aan dat we maar beter onze relatie konden stoppen.
Stoppen?
Dat kwam niet in mijn droom voor. Na overleg met mijn dochters, waarin zij mij gerust stelden dat zij bij een verhuizing naar Utrecht mij toch wel zouden opzoeken.
Ik besloot Droom gerust te stellen, dat de relatie niet verbroken hoefde te worden, omdat ik zou verhuizen om bij haar te zijn. Al gauw hebben wij ons oog laten
vallen op een nieuw te bouwen woning op slechts 5 km van het dorp waar zij
woont. Een uitstekend compromis, ook voor de scholen van haar kinderen.
Maar nadat de koopovereenkomsten waren getekend stelde zij dat haar oudste zoon nu wel 5 km verder moest en daardoor in totaal 10 km naar school moest fietsen. Ik stelde haar gerust dat ik voor haar zoon een bromfiets zou kopen als die 16 zou worden. Dit werd aanvankelijk door haar geaccepteerd, maar in de maanden daaropvolgend veranderde haar houding.
Zij beschuldigde mij niet voor de eerste keer dat ik haar zoon beloofd had, om, totdat hij 16 werd, hem dagelijks halverwege te brengen, waardoor hij slechts 5 km hoefde te fietsen zoals hij gewend was.
Dagelijks moest ,volgens haar, zijn fiets in mijn personenauto worden geladen.
Die belofte had ik nooit gemaakt!
Daarbij vind ik ook, dat het geen uitzonderlijke prestatie is als je dagelijks 10 km naar school moet fietsen en weer terug.
Verstandhouding met mijn ex
Vrij snel na mijn scheiding kreeg mijn ex een relatie met een collega van haar. Via mijn kinderen kreeg ik signalen, waarnij ik, als ouder, al snel de vraag stelde: "Wat is daar aan de hand?"
Haar vriend bleek, aldus mijn ex-vrouw en mijn kinderen, over buitengewone gaven te schikken. Hij hoefde je slechts aan te kijken om te weten wie en wat je bent en waar je aan denkt. Hij kon je hand lezen en volgens mijn ex was hij zo slim dat de meeste mensen hem niet konden begrijpen. Op zich natuurlijk allemaal knap. Binnen 3 maanden na start van hun relatie hoorde ik van mijn dochters, dat hij hun armen omdraaide en hij zijn ellebogen gebruikte om mijn kinderen duidelijk te maken hoe zij zich moesten gedragen.
Voor mij redenen om mijn ex vrouw hierop aan te spreken. Het waren problemen in haar gezin, waar ik mij niet mee hoefde te bemoeien, was haar antwoord.
Na één jaar was ik 6 politieregistraties verder in verband met bedreiging, poging tot mijn deur in te trappen, bedreiging en mishandeling van mijn jongste dochter en openlijk geweld naar mezelf.
In juli 2006 werd mijn jongste dochter, net 13 jaar oud, door hem en mijn ex uit het huis gezet. Hij had mijn ex vrouw de keuze gegeven tussen hem of onze dochter. De aanleiding was niets betekenend. Ze had gelogen over een ontmoeting met een vriendje van haar,wat zij mijn dochter hadden verboden. Na de verwijdering van mijn dochter hebben ik en Droom geprobeerd om mijn ex-vrouw te laten inzien dat het uit huis zetten van mijn dochter geen goede oplossing is en zeker niet voor haar.
Na weken van moeizame gesprekken bleef mijn ex vrouw bij haar besluit en kreeg mijn dochter haar schoolboeken voor het nieuwe schooljaar mee en ik een overschrijvingsformulier voor de gemeente.
In augustus aansluitend heb ik de overschrijving uitgevoerd en ben ik in contact getreden met een advocaat om de zaken juridisch vastgelegd te krijgen. Naast een wijziging in de financiën, werd ook aan mijn ex vrouw gevraagd hoe zij tegenover een bezoekregeling stond. Immers, in het convenant 2 jaar ervoor was geen bezoekregeling afgesproken. Ondanks alles is mijn ex vrouw niet op de voorstellen ingegaan en heb ik voorgesteld om een regeling te starten vanaf november.
Ondanks de gedwongen verhuizing gaf mijn dochter regelmatig aan dat ze tijd met haar moeder wilde doorbrengen en ook afspraken wilde.
Droom echter, wilde ook een bezoekregeling, want zij had ook een regeling voor haar jongens. Ze vond het wel lekker als haar jongens geregeld even bij hun vader waren, zodat zij ook stoom kon afblazen en kon genieten van de weekenden met mij. Graag toegegeven, de momenten die we samen hadden, waren ook bijzonder leuk en gezellig en als een verliefd paar konden we zeker genieten. Met een zekere regelmaat gingen we samen weekenden weg zonder de kinderen.
Brussel, Antwerpen, Maastricht, Nijmegen, Tilburg, Bergen op Zoom, Noordwijk, Duitsland zijn enkele plaatsen waar wij een weekend samen doorbrachten in een hotel , zonder kinderen.
Doordat mijn ex op geen voorstel inging en zelfs niet reageerde op mailtjes of brieven van mijn dochter, kreeg Droom het idee,om aangekondigd en wel, mijn dochter gewoon voor de voordeur v an mijn ex vrouw te zetten en weg te rijden.
Ik stond niet achter deze actie, maar heb mij laten overreden door mijn Droom,
omdat zij ooit hetzelfde had gedaan met haar kinderen tegenover haar ex man. Dat had toen een gunstig resultaat gegeven. Alles werd goed doorgesproken met mijn
dochter zodat zij ook in het complot zat om een regeling dan maar af te dwingen. Mijn dochter had haar mobiele telefoon bij zich en we spraken af dat ik alleen op haar telefoonoproep zou reageren. Ze speelde het "spel" mee!
Op het aangekondigde tijdstip hebben wij mijn dochter voor de deur van mijn ex afgezet. Ondanks alles mocht mijn dochter niet binnenkomen. Hierop besloten wij mijn dochter dan maar af te zetten bij mijn ex-schoonouders.
Zij lieten haar wel binnen, maar waren begrijpelijkerwijs niet blij met de wijze
waarop wij met onze kinderen omgingen. Mijn ex schoonouders hebben uiteindelijk hun dochter gebeld, die na protest eindelijk toch haar dochter is op komen halen. Echter, zij reed met mijn dochter direct terug naar de woning van Droom in de omgeving Utrecht en heeft ons kind 's avonds voor een gesloten deur achtergelaten. Ondertussen heeft mijn dochter mij via haar mobieltje laten weten dat zij weer onderweg was naar ons huis in het Utrechtse en dat ze geen sleutel bij zich had.
Zo snel als wij konden, zijn wij teruggereden. De reactie van mijn Droom was toen al veelzeggend en ook toen had ik een signaal moeten oppakken, wat ik niet zag.
Zij schreeuwde en sloeg om haar heen in de auto: "Heeft dat KUTWIJF toch gewonnen!!"
Ondanks mijn verdriet voor mijn dochter, mijn eigen onmacht,troostte ik mijn vriendin met de woorden dat het allemaal goed kwam en dat we nu voor mijn dochter moesten klaarstaan. Zij was het immers, die zielig gevonden moest worden, omdat haar eigen moeder op deze manier afstand van haar nam. Terugkijkend naar dit moment kan ik helaas niets anders concluderen dat het ontbreken van een bezoekregeling voor mijn dochter, een frustratie is gebleven voor Droom.
Mijn verhuizing
De samen met Droom gekochte woning werd inmiddels gebouwd. Mijn eigen
woning in Rotterdam was inmiddels verkocht en moest in september 2006 worden opgeleverd. Doordat onze gekochte woning nog niet klaar zou zijn, was afgesproken dat ik zolang bij haar en haar kinderen zouintrekken in afwachting van de oplevering van de nieuwe woning.
Twee weken voordat mijn verhuizing, belde mijn Droom me om te zeggen dat ze bijzonder op zag tegen een huishouden met haar zonen en mijn dochter. Zij had onvoldoende tijd gekregen om zich hierop voor te bereiden. Ze vroeg me of ik zolang niet tijdelijk met mijn dochter iets anders kon zoeken totdat de nieuwe woning werd opgeleverd. Gezien de zorgelijke situatie en de houding van mijn partner in spé, kon ik haar overtuigen dat haar bezorgdheid niet juist was. Zij stemde uiteindelijk alsnog toe.
De maanden erop in onze tijdelijke behuizing bleken niet eenvoudig. Haar jongens en mijn dochter hadden moeite om zich aan te passen aan de nieuwe gezinssituatie. Regelmatig probeerden Droom en ik ideeën uit te wisselen om alles gemakkelijker te laten verlopen. De behuizing was klein en het was voor iedereen behelpen. Maar het was maar tijdelijk, hield ik mezelf voor. Over enkele maanden zou de nieuwe woning worden opgeleverd. Ons nieuwe samengestelde gezin had het door een verschil van inzicht tussen mij en Droom moeilijk. Gelukkige momenten, hoofdzakelijk als we samen waren, werden afgewisseld met moeizame en onnodige discussies over allerlei huishoudelijke taken, waarmee onze kinderen ons konden ontlasten, maar niet deden. Haar jongens uitten hun ongenoegen over honden uitlaten, tafel dekken en afruimen. Ook hun afstand tegenover mijn dochter was een punt.
Mijn dochter moest in haar nieuwe omgeving halverwege het schooljaar naar
een nieuwe school, die zij zelf had uitgekozen. Na de eerste schooldag vroeg ik aan Drooms oudste zoon of hij op zijn vrije dag met mijn dochter naar haar nieuwe school wilde fietsen,omdat zij nog niet wist hoe zij zelfstandig naar school moest. Daar was hij niet toe bereid. De houding van mijn Droom was, dat we ook dit de tijd moesten geven. Haar zonen hadden tijd nodig om te wennen dat een meisje in hun huis woonde.
Kerst 2006
De eerste maanden van ons eerste werkelijke samenwonen verliep door de oorzaken die ik beschreven heb, wisselvallig. Van intens gelukkig tot diep bedroevend.
Meningsverschillen over hoe wij, als ouders van kinderen uit verschillende
gezinnen,ons staande moesten houden als opvoeders.
Haar opvoeding stond, in mijn ogen,in het teken van gebrek aan energie: om haar jongens aan te sturen. Met als dieptepunt voor mij de kerst.
Voor de kerstdagen kochten wij allerlei lekkere dingen.
's Morgens eerste kerstdag, stonden wij samen vroeg op om het ontbijt klaar te zetten. De sfeervol gedekte tafel, werd bekleed met vers gebakken warme broodjes, croissantjes, beschuit, kerststol, alle soorten beleg, gerookte zalm, jus de orange, thee. Ik zou de kinderen extra blij maken door ook wentelteefjes te bakken. Droom begon tot mijn verbazing een kersenvlaai en een appelvlaai te snijden, die we gekocht hadden als lekkernij voor bij de koffie. Hoe zeer kon ik mij vergissen? Droom had bedacht om kersenvlaai en appelvlaai te serveren direct bij het ontbijt. De jongens vonden dit lekker, meende zij. Omdat ik raar vond om vlaai bij het ontbijt te serveren en de tafel al helemaal vol stond liet ik het bakken van wentelteefjes maar achterwege.
Eenmaal aan tafel was haar reactie voor mij bijzonder kwetsend. Aan tafel zei ze, ten overstaan van alle kinderen, dat ik niet bereid was om wentelteefjes te bakken, omdat ik de kinderen geen vlaai gunde. Ik verliet direct de ontbijttafel en ik trok mijn jas aan.
Om mijn vader te bezoeken. Na enkele uren ben ik weer naar huis gereden in de hoop dat de storm geluwd was. Dit bleek niet het geval.
Droom was nog steeds boos en een goed gesprek was niet mogelijk. Ik koos eieren voor mijn geld en stapte weer in mijn auto. Ik heb die dag alleen ergens op een strand doorgebracht. Die avond en nacht heb ik doelloos rondrijdend en nadenkend over onze relatie en onze problemen doorgebracht.
Na een nacht in de auto te hebben te hebben gebivakkeerd, heb ik tweede kerstdag weer een zelfde vervolg gegeven, door urenlang op het strand te wandelen. Na deze teleurstellende kerstdagen kon er eindelijk weer gesproken worden.
Deze en nog andere , op zichzelf nietszeggende gebeurtenissen zorgde ervoor, dat
gedurende de maanden van de verhuizing van mij en mijn dochter, de
gezinssituatie onrustig was. Haar onrust zorgde ervoor dat mijn dochter en ik in december en januari, tot twee maal toe zijn gevlucht naar tijdelijke logeeradressen.
Wederom was onze relatie ten einde.
Zij gaf aan dat ze van de door ons samen nieuw aangekochte woning wilde afzien.
Als ik daar zelf wilde gaan wonen, moest ik de woning maar zelf op mijn naam stellen, was haar oplossing.
En vlucht. Mijn dochter en ik woonden inmiddels op kamers op ongeveer 20
km afstand van mijn dochters school. De nieuwe nog niet afgebouwde woning en de samen met Droom bestelde keuken verkopen, zou zeker grote financiële problemen geven. Als full time arbeider zou dat zeker grotere gevolgen hebben, dan voor mijn "Droom". De woning werd met gesloten beurzen aan mij overgedragen en ik kreeg de uitdaging om met een enkel inkomen en mijn spaargeld de woning op te bouwen en in te richten.
Wetend dat mijn dochter in minder dan een jaar tijd inmiddels zes keer gedwongen was verhuisd, zag ik in, dat ik voor mijn kind een goed en veilig permanent onderkomen moest hebben. Na veel zorgen en wanhoop ben ik na de oplevering van onze, inmiddels mijn woning, daar gelukkig in geslaagd. Mijn kind en ik hadden in mei 2007 eindelijk weer onze eigen plek!
De hereniging
Na de oplevering van mijn woning overheerste mijn liefdesverdriet mijn leven.
Ik miste mijn Droom, geen enkel contact met haar was meer mogelijk. Het deed me pijn dat ik inmiddels alleen met mijn dochter woonde in een woning, die ik ooit samen met Droom had gekocht, in een voor ons totaal vreemde gemeente.
Gedurende drie maanden heb ik geprobeerd mijn Droom uit mijn hoofd te bannen.
Mijn hart en mijn ziel kwam steeds in opstand, omdat ondanks alles, ik idolaat
was van mijn "dream to come true". Ik wilde en kon niet inzien dat de onrust in
het lichaam van mijn Droom, een stabiele relatie in de weg zou staan.
Ik vond nieuwe energie in mijn lijf en piekerde mij suf hoe ik opnieuw in contact kon komen met haar. Doordat het psychisch en lichamelijk niet goed met mij ging, besloot ik ingegeven door verdriet en gemis, mezelf te wenden tot een hulpverlener.
Met deze persoon heb ik gedurende verschillende gesprekken geprobeerd afstand van mijn Droom te nemen. Afstand die ik eigenlijk niet wilde, want ik wilde haar terug.
Ik wilde ondanks alles, toch proberen te vechten om mijn droom te laten uitkomen. Ik hield immers van haar en van niemand anders! Dit wetende bood mijn hulpverlener aan te onderzoeken of mijn Droom bereid was ook te komen praten.
Ik stemde daar mee in en bood degegevens van Droom aan, zodat er contact kon worden opgenomen. Na enige aarzelingen van mijn liefde besloot zij op het aanbod van een één-opéén- gesprek met mijn hulpverlener in te gaan. Ondanks haar moeizame houding over haar wantrouwen in mij en verwijten over mijn,in haar ogen te strenge of onredelijke houding richting haar jongens en haar onzekerheid
over de constante aanwezigheid van mijn dochter, zonder dat er bezoekregeling tot stand was gekomen met mijn ex, constateerde de hulpverlener dat er heel veel liefde bestond tussen on. En dat een hereniging mogelijk moest zijn en liefde moest overwinnen. Die mening deelde ik.
Half juni 2007 kwam het goed en ik zag weer toekomst. Natuurlijk besefte ik wel, dat we samen nog een lange weg moesten gaan. Een gezamenlijk huishouden was mijn ideaal. Nieuwe afspraken werden gemaakt; Ik zou mij niet meer bemoeien met haar manier van opvoeding ten opzichte van haar jongens. Zij zou dit op haar beurt ook niet doen over de opvoeding van mijn dochter. Daarnaast stelde ik haar gerust, dat ik bezig was een bezoekregeling voor mijn dochter te realiseren. Via de rechtbank.
Nu maar samen zien of we het weer ouderwets leuk konden krijgen. Dat bleek in het geheel niet moeilijk, want liefde en humor hadden we wel en ideeën om leuke dingen te organiseren was eenvoudig.
Tijdens de zomervakantie kregen wij de kans een weekje samen op een camping in Zeeland door te brengen. Lekker op het strand, lekker genieten van elkaar. Ik zweefde weer en mijn roze wolk floreerde als ooit te voor.
Op de voorlaatste dag van de vakantie was het regenachtig en besloten we een dagje te gaan winkelen. Na een gezellige middag samen shoppen en een overheerlijke lunch reden we samen richting camping. Tijdens de rit merkte ik dat Droom stiller was dan normaal en vroeg haar wat er was.
Ze wilde dat voor zichzelf houden. Na enig aandringen wilde ze toch uitleggen
wat er aan de hand was. Volgens haar had ik opzichtig gekeken naar een
verkoopster in een winkel waar we geweest waren.
Haar stemming sloeg om en,ik probeerde als vanouds wanhopig uit te leggen
dat het niet waar was. De stemming en de gezelligheid was omgeslagen en weer had ik beter moeten weten.
Enkele dagen later waren we weer thuis. Nog immer was het onderwerp "kijken" niet weg. Na tenminste twee lange gesprekken thuis dacht ik haar te hebben overtuigd dat haar zoveelste beschuldiging misplaatst was en dat ze hier toch eens over na moest gaan denken voor ze mij beschuldigde van weer een nieuwe niet bestaande berg. Dit onderwerp was na enkele dagen gelukkig weer uit de weg en kon ik weer alle energie en enthousiasme in mijn Droom steken.
De maanden hierop stonden in het teken van de juridische procedure om voor mijn dochter een bezoekregeling met haar moeder te realiseren.
1. Mijn dochter wilde graag tijd doorbrengen met haar moeder, die zij inmiddels al anderhalf jaar niet meer gezien of gesproken had.
2. Mijn beide dochters zagen elkaar met tussenpozen van enkele maanden. Als ouder vind ik dat niet juist en vind ik dat mijn kinderen elkaar normaal en eenvoudig moesten kunnen zien.
3. Als vader beschouw ik het als vanzelfsprekend dat mijn dochter inmiddels full time bij mij woont. Echter, persoonlijk vind ik dat beiden ouders verantwoordelijkheid horen te nemen ten opzichte van onze kinderen. Die verantwoorelijkheid nam mijn ex vrouw in het geheel niet.
Tenslotte was er ook een stille vierde reden. Droom wilde ook graag een
bezoekregeling, zodat wij samen van elkaar konden genieten, even zonder onze kinderen.
Deze laatste reden kon ik vanzelfsprekend niet uiten bij welke rechter dan ook. Omdat ik wist dat iedere rechter aan die reden voorbij zou gaan. Ook durfde ik die reden tegen niemand te melden, omdat ik ook wist dat iedereen hierop negatief zou reageren.
Dit soort bezoekregeling afdwingen via derechter? Een moeder die haar kind niet meer wil zien? Een partner die de volledige situatie kennende, toch niet kon
accepteren dat er geen bezoekregeling was?
Ik ging voort met de procedure uit liefde voor mijn kind(eren) en voor mijn partner. Ik wilde heel graag dat Droom gelukkig werd en omdat een bezoekregeling voor haar zo zwaar woog, wist ik dat ze mijn strijd voor mijn dochter dubbel en dwars zou steunen. Hoever ben ik gegaan? vraag ik mij achteraf af.
December 2007
Gedurende de maanden vanaf onze hereniging was mijn houding ten opzichte van Droom veranderd. Ik liet haar eigen beslissingen en keuzes maken. Hoe vaak ik niet gedacht heb om de lieve vrede te behouden "Maak je eigen keuze". Ik hield mijn mond, bij welk besluit ze ook nam.
Wilde ze afspreken, prima. Wilde ze niet afspreken, ook goed. Wilde ze een
weekend bij mij en mijn dochter doorbrengen, prima. Wilde ze tijd met haar kinderen en haar familie doorbrengen, prima. Ik accepteerde alles en dacht alleen, door haar al die ruimte te geven en veel liefde, dat er ooit een moment zal komen dat ze zichzelf zou realiseren, wat ik allemaal voor haar over had om met haar oud te worden. Waarom konden mijn ogen zich niet openen??
Begin december spraken we over samenwonen. Immers mijn dochter en ik
woonden in het huis wat zij ook ooit met mij had gekocht. Gedurende de bouw van ons huis zijn we met alle kinderen op onderzoek gegaan hoe de bouw verliep en hoe ons huis zich ontwikkelde. Ook haar kinderen hadden een mooi vooruitzicht gehad van nieuwe, grote kamers, een tuin en comfort. Onderwerpen waarvoor haar oudste zoon gevoelig is, omdat hij zich soms schaamde ten opzichte van zijn vrienden voor het huis wat hij met zijn moeder bewoonde. Niet geheel onbelangrijk was ook dat haar zoon inmiddels 16 jaar was geworden en hij een bromfiets zou krijgen om naar school te rijden. Immers dagelijks 5 km meer fietsen was nog steeds te ver volgens Droom en ik had haar duidelijk gemaakt dat ik niet dagelijks hem halverwege ging brengen met de auto.
Droom zag tegen de drukte op, maar ze hield van me en misschien moest ze het maar gewoon doen en verhuizen.
Op 22 december was het dan eindelijk zover. Zij kwam met haar kinderen bij mij wonen!
We spraken af dat ze haar woning voorlopig zou aanhouden voor het geval het toch niet zou lukken tussen ons. Zij en haar kinderen zouden op die manier een weg terug hebben. Vooraf werd wel gemeld dat zij met haar kinderen eerste kerstdag alleen met haar familie zou doorbrengen en dat mijn dochter en ik die dag samen moesten doorbrengen Gelukkig zouden we met zijn allen tweede kerstdag geheel doorbrengen!
In Januari begaf de scooter van haar zoon het en moest de scooter enkele weken naar de reparateur. Gedurende die tijd moest de fiets natuurlijk weer van stal gehaald worden en omdat dagelijks 10 km heen en terug best wel veel was, besloot zij met haar kinderen gedurende die periode terug te gaan naar haar oude woning. Op die manier hoefde haar zoon toch maar slechts 5 km te fietsen.
Vanzelfsprekend vond ik deze argumentatie teleurstellend, maar ik hield van haar en hield mijn mond dicht.
De reparatieperiode duurde gelukkig maar twee en een halve week.
De maanden hierop volgend verliepen rustig. Haar jongens moesten wennen. Voor haar oudste zoon werd in maart een nieuwe scooter gekocht, waardoor hij geen ergernis meer hoefde te hebben voor zijn weigerachtige eerste scooter. Dit voorkwam ook spanningen tussen Droom en mij. Want fietsen naar school blijft toch een hele opgave voor een 16 jarige en over de afstand werden we het toch maar niet eens. Ik bleef zwijgen en liet haar eigen besluiten nemen voor haar jongens.
De lieve vrede werd hierdoor bewaard.
Ondertussen had de rechter aangegeven dat mijn ex vrouw regelmatiger moest
afspreken met mijn dochter. Zijn voorlopige besluit was een gewenningsregeling van twee middagen in de maand, die op termijn tussen moeder en dochter moest worden uitgebreid. De praktijk was echter,dat er slechts een middag in de maand mogelijk was, waarbij mijn dochter tot op de dag van vandaag niet bij haar moeder thuis mag komen.
Vanzelfsprekend was het doel nog niet bereikt. Immers onze doelen waren
gesteld op een normale weekendregeling, om de veertien dagen. Er was eindelijk
een succesje bereikt, maar voor Droom was het geen resultaat. De voorlopige regeling was niet goed genoeg en vanzelfsprekend hoopte zij op een snelle uitbreiding van de regeling. Zij zette haar gevecht tegen het ontbreken van een bezoekregeling voort. Ik probeerde mijn Droom gerust te stellen:
dat dingen tijd nodig hebben en dat ze alles moest los te laten.
Mijn dochter kreeg een weekend- en vakantiebaantje, zo nu en dan sprak mijn dochter met vriendinnen af om bij hun een weekend te blijven slapen en probeerde ik zo nu en dan een weekendje weg te boeken, zodat zij toch tijd voor ons samen had zonder kinderen.
De verhouding tussen de kinderen was nog steeds moeizaam. Haar oudste zoon
kon blij worden als hij op zijn kamer mocht blijven zitten, zodat hij dagelijks zijn uren met zijn partners kon doorbrengen. Non stop sprak hij zijn liefde uit tegen zijn PC, zijn spelcomputer, zijn TV. Louter en alleen zich in het normale gezinsleven mengend tijdens etens- en snacktijd. Er is nooit een moment geweest dat hij een hele avond gezellig met beneden zat. Hij had zelfs al om een koelkast gevraagd voor op zijn zolderkamer en een airco zou ook welkom zijn geweest. Ik hield mijn mond, maar moet eerlijk bekennen dat zijn houding, het de overige gezinsleden moeilijk maakte.
Richting de zomer werd keken we uit naar de vakantie. We kozen een camping in Nederland met veel attracties, zodat alle kinderen wat te doen hadden. Nu maar hopen op een mooie zomer.
Een dag voordat we zouden vertrekken, was het al duidelijk dat er grote kans op regenbuien zou zijn, gedurende de eerste week van de vakantie. Ondanks dat we al een aanbetaling hadden gedaan, stelde mijn Droom voor, om de volgende dag toch maar naar Frankrijk te rijden. Ze zei dat ze het niet leuk zou vinden als het regende en zij hierdoor ook niet leuk zou worden. Door de reeds betaalde reservering en de plotselinge drastische bestemmingswijziging leek mij dit geen verstandig besluit. Ik stemde dan ook niet in en ondanks haar vertwijfelde pogingen op de ochtend van ons vertrek om toch naar Frankrijk te reizen, hield ik dit keer mijn poot stijf. We bleven in Nederland!
Dit ontstemde haar. Na eem weekje in een gelaten houding voor de caravan te hebben gezeten, koos Droom ervoor om met haar kinderen alvast naar huis te gaan. Het regende immers zo nu en dan en dat was niet leuk!
Daarnaast vonden haar jongens het saai en zaten zij veel liever achter hun electronische partners. Mijn dochter en ik zette de vakantie samen voort.
Droom zou weer teruggaan naar haar woning die nog immer was aangehouden door haar.
Ik begon mijn geloof in een toekomst met mijn Droom te verliezen, maar na urenlange gesprekken kon ik haar eindelijk overtuigen dat alles op deze manier geen kans van slagen kon hebben. De weg terug naar haar huurwoning was voor Droom te makkelijk. Door haar onzekerheid en haar onmogelijke eigen gevecht tegen de aanwezigheid van mijn dochter heb ik haar aangegeven, dat een kans voor het slagen van onze droom alleen mogelijk was, als ze een en ander zou los laten. Hiervoor moest zij bereid zijn om hulp te zoeken. Doordat ik van haar hield en haar
niet alleen wilde opzadelen met haar problemen, bood ik haar aan om met
haar mee te gaan als ze hulp had gevonden.
Zij stemde in en ik zag haar besluit als een lichtpunt voor onze relatie.
Zij wilde vechten en ik wilde haar schildknaap worden. Samen met haar wilde ik haar gevecht overwinnen. Samen naar oplossingen zoeken en bedenken.
Weliswaar met hulp van buitenaf, maar dat deerde mij niet.
De maanden hierop volgend gingen wij samen regelmatig naar de nieuwe hulpverlener. Alles moest in het teken staan van hulp aan haar. Ik wilde naast haar blijven zitten in plaats van tegenover haar. Die wens veranderde heel snel. Spoedig volgden er weer beschuldigingen. Ondanks mijn stilzwijgen over haar manier van opvoeding van haar kinderen, beschuldigde ij mij nu van een te strenge houding jegens haar jongens. Daarnaast volgde gesprekken rondom vertrouwen in mij, want ik was volgens haar vreemd gegaan twee jaar ervoor en ik had gekeken naar andere vrouwen en ik was niet eerlijk ten opzichte van haar.
Beschuldiging op beschuldiging. Ik werd er moedeloos van, om maar niet te
spreken over onzekerheid in mezelf. Was dit wel mijn droom?
Dagelijks over mijn schouder moeten kijken of ik weer wat verkeerds heb gedaan, dagelijks mezelf zorgen makend dat ik niet toevallig door een vrouw kon worden gebeld voor mijn werk, zodat mijn Droomweleens kon denken dat ik vreemd ging. Dagelijks mezelf zorgen makend over de aanwezigheid van mijn dochter en het ontbreken van een bezoekregeling en de houding van Droom hierover. Dagelijks mezelf zorgen maken welke onzichtbare berg nu weer haar pad zou kruisen. Nee, dit was niet mijn droom!
Vanaf oktober 2008 volgde nieuwe beschuldigingen elkaar met regelmaat op. Door controles in mijn telefoon werden er telkens weer vragen gesteld waarom ik in de auto gesprekken voerde met vrouwelijke zakenrelaties en wat ik dan zoal besprak. Ook had ik te weinig inlevingsvermogen in de moeilijke tijden van haar zonen. Door de aanwezigheid van mijn dochter konden haar jongens niet zichzelf zijn.
Hoewel ik mij op geen enkele manier bemoeide met haar keuzes van haar opvoeding, zou ik non-verbaal blijk geven van mijn afkeuring in haar wijze van opvoeden. En tenslotte het ontbreken van resultaat van het juridische gevecht tegen mijn ex- vrouw. Dat bleef als een rode draad door de maanden heen lopen.
Het definitieve einde
Ons laatste half jaar stond in het teken van haar oudste zoon.
Zijn relatie met zijn electronische partners werd nog hechter als die al was. 24 uur per dag zat hij op zijn zolderkamer, zijn deur afgesloten en alleen voor eten en drinken meldde hij zich beneden. Hij zag het leven niet meer zitten. Op school was het niet leuk! Thuis was het niet leuk! Zakgeld verdienen is alleen leuk als hij veel geld kon verdienen tegen weinig inspanning. Zelf mogen beslissen wanneer hij een huishoudelijk klusje ging doen en of die dat wel ging doen. Zelf willen beslissen of hij wel naar school zou gaan en welke vakken (uren) hij wel wilde volgen en welke niet. Zelf mogen bepalen wat hij wilde kopen en voor hoeveel. Zelf mogen bepalen wat hij wilde eten en hoeveel hij wilde eten of drinken.
Persoonlijk ben ik van mening dat je een puber, ondanks je dagelijkse strijd, moet blijven begeleiden door veel gesprekken te voeren. Overal in toegeven zie ik niet als de oplossing en het kind hiermee helpen is in mijn ogen al helemaal niet de oplossing. Door zijn keuze en haar onmacht, raakte haar zoon steeds verder van huis. Uiteindelijk resulteerde dit in gedachtes aan zelfmoord.
Droom was ten einde raad. Mede omdat mijn dochter ondanks haar zorgen en verdriet gewoon overeind bleef, beschuldigde mijn Droom mij dat ik altijd partij
koos voor mijn kind en dat mijn dochter "perfect" was. Het ontbreken van een
bezoekregeling deed haar niets meer, want ze had het losgelaten.
Ondertussen wilde ze wel hebben dat ik de procedure niet zou staken, want mijn ex moest maar dezelfde spanning ondervinden als zij ook moest meemaken. Daarnaast vroeg ze tussen neus en lippen, of mijn dochter niet eens bij een vriendinnetje kon blijven logeren.
Tijdens een dagje samen met mijn dochter ontving ik van Droom een sms waarin ze mij schreef de volgende dag terug te zullen verhuizen naar haar woning vanwege haar oudste zoon. Volgens de inmiddels ingeschakelde psycholoog had hij behoefte aan een stabiele thuissituatie. Iets wat ik als geen ander begrijp, want dat heeft ieder kind nodig. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat zij zelf de oplossing in zich had, door stabiliteit in haar zelf te zoeken en te vinden. Die mening deelde zij vanzelfsprekend niet, want het lag niet aan haar. Zij zou de volgende dag terug gaan naar haar oude woning en ik kreeg aangeboden, om, totdat haar oudste zoon op kamers zat,voorlopig met haar een LAT relatie aan te gaan.
Al vijf jaar ben ik aan het strijden om met haar een toekomst op te bouwen.
Samen met mijn Droom en de liefde van mijn leven oud te worden. Samen genieten van onze liefde, plezier en lol en alle vele gezamenlijke interesses. Echter ben ik ook al vijf jaar bezig om met haar te strijden tegen onzichtbare beren en een gebrek aan vertrouwen, in mij of in haar zelf.
Mijn houden van was voor mij onvoorwaardelijk.
Ik heb de afgelopen jaren ongelofelijk veel energie gegeven en, zoals ik er nu tegenaan kijk, in een bodemloze put gestopt.
Mijn gevecht heeft mij veel gekost . Dat weegt niet meer op tegen de gelukkige
momenten die wij samen hadden. Mijn houden van ging ver. Nu ruim vier maanden later is er toch nog steeds vertwijfeling bij mij. Heb ik alles gegeven? Had ik een andere houding moeten aannemen? Had ik nog meer liefde moeten geven? Had ik toch maar die LAT relatie moeten aangaan om op die manier mijn droom in leven te houden? Moet ik nu maar onvoorwaardelijk voor mijn kind kiezen ?
Ik heb nog vele vragen en emoties. Af en aan denk ik toch terug aan het gemis van mijn Droom. Mijn emoties zijn divers. Ik mis haar, ik ben boos op haar, ze heeft inmiddels vast een ander, die misschien wel een bezoekregeling heeft...
Ik heb toch op allerlei mogelijke manieren mijn liefde getoond en uitgesproken. Waarom was dit niet voldoende? Nee ik wil haar uiterste emoties niet meer, van diep gelukkig tot diep ongelukkig. Ik realiseer me inmiddels dat ik haar antwoorden nooit meer zal krijgen, want er is geen enkel contact meer. Zij staat immers achter
haar verhuizing en ondanks haar gemis van onze mooie momenten heeft zij haar strijd opgegeven naar haar geluk. Voor haar was het leven in een samengesteld gezin te moeilijk. Voor mij was het een onzichtbare berg die ze zag. Het ontbreken van een bezoekregeling voor mijn dochter, dat is wat zij 3 jaar lang als haar strijd heeft beschouwd.
Ook ik wil graag de strijd opgeven. Maar zij zit nog te diep in mijn systeem waardoor ik tot op de dag van vandaag haar niet los kan laten.
Wetende dat dit voor mij en iedereen om mij heen beter is. De afgelopen maanden ben ik heel emotioneel geweest, maar hopelijk zal iedere traan mij een stap in de goede richting helpen. Het zal slijten en het heeft tijd nodig.
Ik ben nog boos op haar, want zij heeft nooit stil gestaan bij welke "bergen" ik voor ons heb verplaatst. Telkens heb ik mijn principes en grenzen verlegd om met haar een toekomst te kunnen opbouwen. Waarom zie ik niet in dat er in deze relatie geen toekomst zit? Vragen en nog meer vragen. Mensen om mij heen proberen mij duidelijk te maken dat ik een onmogelijke droom probeer te volgen. Van een positief denkend persoon, die over het algemeen stevig in zijn schoenen staat, ben ik onzeker geworden. Onzekerheid en angst of ik ooit mijn hoofd boven water kan houden en of ik ooit een droom op mijn leeftijd nog kan waarmaken.
Onzeker of ik mijn dochter wel de juiste opvoeding kan bieden terwijl ik geen andere keuze heb of wil hebben.
Nadenkend over alles heb ik angst gekregen of je wel kan dromen van een toekomst zonder dat die pijn doet. Dit alles wil ik niet en dat ben ik ook niet. Met behulp van mezelf en mogelijk met hulp van anderen zal ik ook deze nieuwe onzekere strijd gaan overwinnen. Ik zal en moet mijn eigen pad weer gaan tekenen en dat zal misschien nog voorlopig moeilijk zijn. Maar slagen en vechten zal ik. Voor mijn nieuwe liefde in mijn leven zal ik strijden, maar niet meer op de manier hoe ik de afgelopen jaren heb gestreden. Ook ik ben vertrouwen in anderen verloren, maar zal dit vertrouwen weer terugwinnen.
Inmiddels heb ik aan het eind van mijn verhaal toch een titel bedacht. Met opgeheven hoofd, een rechte rug en mijn schouders naar achteren noem ik mijn verhaal:
DROMEN VAN EEN TOEKOMST DOET GEEN PIJN!
Dromen van een onmogelijke toekomst doet pas pijn!
RR
